Ken je dat? Een gesprek dat je bij blijft. Een soort van trigger. Dit leuke, spontane gesprek doet mij nadenken over wat je van jezelf laat zien. Bij mij blijven zulke dingen hangen en zou ik wel doorlopend willen noteren wat ik bedenk over het onderwerp. Dat doe ik dan ook met regelmaat. Op een blocnote, tegenwoordig in mijn I-phone onder notities. Net als met gedichten, zinnen, ideeen. Die blijven bij mij liggen op de 'pagina's' van mijn papier en/of I-phone. Tot het moment dat ik ze terughaal, uitwerk.
Dus..wat laat je zien? Waarom schilderen wij vaak bij anderen het mooiste plaatje van onszelf? Uiteraard gaan we onszelf niet zitten afzeiken, of afschilderen als de meest overbodige persoon op de planeet.
Volgens mij doet het moment ertoe, de vibe, de samenspraak of juist het afstoten. Het heeft ermee te maken hoe jij jezelf laat zien, maar ook hoe de ander jou ziet. Met jou verwachtingen, maar ook met de verwachtingen van de ander. Hoe wil de ander jou zien? Hoe zie jij jezelf door de ogen van een ander? De andere persoon kleurt jou ook, net als jouw kijk op jezelf.
Ik ben zelf in verschillende situaties verschillend. Ik heb weleens (kern-) eigenschappen van mezelf teruggehoord van anderen die ik zelf niet zie als mijn kern.
Ook heb ik al jaren terug gezegd, en geschreven dat je beter kwetsbaar kunt zijn, om sterk te kunnen zijn. Als je jezelf verbergt, ben je alleen maar meer te raken.
Ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben, maar geef mezelf ook niet totaal bloot. We filteren, denk ik, wat we willen laten zien aan welke persoon en op welk moment. Hoe langer je met iemand op weg bent hoe meer facetten je ziet. Maar zelfs dan zijn de momenten van belang.
Mij blijven momenten, en mensen altijd heel sterk bij. Ik observeer, probeer niet te oordelen. Waarom laten we elkaar niet letterlijk zijn. Niet te kaderen.
Ik ben wie ik ben, jij bent wie jij bent. Intrigerend. Al het andere doet er niet toe.
Dus..wat laat je zien? Waarom schilderen wij vaak bij anderen het mooiste plaatje van onszelf? Uiteraard gaan we onszelf niet zitten afzeiken, of afschilderen als de meest overbodige persoon op de planeet.
Volgens mij doet het moment ertoe, de vibe, de samenspraak of juist het afstoten. Het heeft ermee te maken hoe jij jezelf laat zien, maar ook hoe de ander jou ziet. Met jou verwachtingen, maar ook met de verwachtingen van de ander. Hoe wil de ander jou zien? Hoe zie jij jezelf door de ogen van een ander? De andere persoon kleurt jou ook, net als jouw kijk op jezelf.
Ik ben zelf in verschillende situaties verschillend. Ik heb weleens (kern-) eigenschappen van mezelf teruggehoord van anderen die ik zelf niet zie als mijn kern.
Ook heb ik al jaren terug gezegd, en geschreven dat je beter kwetsbaar kunt zijn, om sterk te kunnen zijn. Als je jezelf verbergt, ben je alleen maar meer te raken.
Ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben, maar geef mezelf ook niet totaal bloot. We filteren, denk ik, wat we willen laten zien aan welke persoon en op welk moment. Hoe langer je met iemand op weg bent hoe meer facetten je ziet. Maar zelfs dan zijn de momenten van belang.
Mij blijven momenten, en mensen altijd heel sterk bij. Ik observeer, probeer niet te oordelen. Waarom laten we elkaar niet letterlijk zijn. Niet te kaderen.
Ik ben wie ik ben, jij bent wie jij bent. Intrigerend. Al het andere doet er niet toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten