Met de wind in de zeilen

Besloten dat ik 2013 in ga met 'de wind in de zeilen'! Zoals het er vandaag uit ziet staat mij niets in de weg. Volle kracht vooruit! Mijn hart en hersenen hebben een pact gemaakt voor komend jaar. Mijn hart volgen. Dat vooral. Gebruik maken van mijn kracht, mijn dromen en daar een stevige ondergrond mee aanzetten. Uitbouwen. On my way to do it My way!

PS. Ik heb de foto gemaakt, staat dus niet op de plank. 

Nature

Na het werk op de fiets langs de zee, langs het bos. Mooie plekken bezocht. Kleur komt binnen. Eat your heart out.. Mijn dag was opperbest! Ik vind de foto's sprookjesachtig.

Donker in de ochtend..

Een koude, zachte ochtend. Amper wind. Alleen op het eiland. Lijkt het haast. Het idee is prettig, met de wetenschap dat er mensen om me heen zijn. Waarschijnlijk warm in bed, verscholen onder het dekbed. 

Bij het afgaan van de wekker trekt het idee mij minder. Om op te staan. Het is donker. Als er eenmaal leven is, is het prima. Dan ben ik graag onderweg. 

De tijd vliegt

Zie ik net dat ik zaterdag voor het laatst heb geschreven. De dagen vliegen om.

Uit mijn 'eigen' huis terug naar mijn ouders (voor een week of drie). Zit niet zo heel veel thuis. Want ook de laatste dagen werken op het eiland zijn begonnen. Veel verandering, veel nadenken over wat geregeld moet worden, en wat er zou kunnen komen. Ineens zijn er vier maanden om. Achter de rug. 

Al zijn jullie nog niet direct van mij af. Vanaf midden januari ga ik mijn blog per week bijhouden. Niet meer dagelijks. 

Daarnaast ga ik dit jaar 'in opleiding' om mijn werk qua schilderijen te verdiepen, aan te scherpen. Studie te doen met potloodtekeningen, krijt en acryl. Ik heb er zo veel zin in. Mochten er mensen zijn die zelf, of derden kennen, die mij kunnen versterken qua verkoop van werk, You' re welcome!

Alle opmerkingen en aanmerkingen zijn welkom trouwens. Om mijn werk te versterken.

Daarnaast zoek ik nog een baan. Te bereiken via nvbarneveld@gmail.com

De komende dagen ga ik nog even, met een eindspurt, elke dag aan de slag met een stukkie tekst. Tot 31 december. Dan zijn we aanbeland aan het eind van 2012, en het begin van 2013. Waar blijft de tijd? 

Namens de huis-dichters

Vanochtend op het werk werd ik wederom aangenaam verrast door onze huis-dichters. Het volgende kon ik lezen en deed een glimlach verschijnen op mijn gezicht. Het is soms best prettig als iemand anders het woord neemt. Als je een keer niet te zeggen hebt. Dank! Mijn gedachten gingen tijdens het lezen van dit stukje aan de zwier...

Er zijn geen jam potjes meer, maar je kan de cranberry uit de saladiere gebruiken.

Als je de cranberry maar niet met de aardbei vergelijkt. 

Want de pinda-rotjes zijn niet voor het ontbijt, omdat ze niet in huis zijn, want ze zijn op vakantie naar Lapland, waar Rudolf ze op zijn verjaardagsfeestje wil uitdelen aan de dwergjes, die net achter het net hebben gevist

waardoor de bultrug op Texel op de zandplaat belandde en de scheldnaam Johannes kreeg toegewezen

door onze vriendin Lenie zonder hart

want wij zijn het niet eens met deze naam

die de bultrug in de walvis-wereld tekort doet

vanwege het algehele wadden-lopers gemeenschap zonder stok of sandaal

einde van dit verhaal

omdat er morgen het vervolg komt

vanwege de verschijning van het schrift

Inspiration

Een gesprek met een kunstenares gehad. Dat aanzet tot nadenken. Dat brengt de energie nog meer aan het borrelen. Dan wil ik eigenlijk alles laten staan om aan het schilderen te slaan. Zij gaat met mij meekijken, hoe ik werk. Spannend. Hopelijk krijgt mijn werk meer diepgang, word ik geïnspireerd en leer ik bij. Ik kan mij er ontzettend op verheugen. Een frisse wind door mijn hoofd en in mijn werk. In februari is de eerste 'samenwerk-dag' gepland. Heel veel zin in!

Bye bye Temporary Home

 

Nog 1 nachtje slapen en dan zijn de 'vier' maanden in mijn tijdelijke onderkomen al voorbij. Een dag is nies, een week is niks, een maand zo voorbij en een jaar vliegt om. 

De afgelopen vier maanden zijn in een knipoog achter me. Bijna dan.. Nog een klein maandje op het eiland. Werken aan een schilderij, met een kunstenares. Veel zin in. Daarnaast meer typen voor het boek, en meer fotografie.

Trapped

Een vriendin op bezoek. Een prachtige wandeling voor ogen. Door het bos, om vervolgens bij het strand te eindigen. Vandaar uit een lange wandeling over het strand. Het bleek een leuk idee maar in de praktijk niet haalbaar. Toen we aan het einde van het bospad kwamen was de doorgang een immense waterplas. Geen mogelijkheid om zonder natte voeten door te komen. 

Vol goede moed haalden we natte voeten om onze weg te vervolgen. Met de gedachten dat het daarna droog en makkelijk doorkomen zou zijn. Maar het werd een natte cirkel waarin wij verkeerden. Na anderhalf uur waren we bijna terug bij ons startpunt. 

Onderweg een aantal bewoners van het 'natte vlak' tegengekomen. Wees welkom..

Driving Home for Christmas

Terug op het eiland. Bijna kerst. Op Skyradio alleen maar kerstmuziek. Een van mijn favorieten, Driving Home for Christmas van Chris Rea. 

Elke dag brengt iets nieuws. Nieuws dat je ziet, meemaakt en dan weer nieuws dat je voor bij laat gaan. Het is prettig om ook dagen te hebben waarop het nieuws, de dag, aan je voorbij gaat. Omdat hij alles in zich heeft van gemoedelijkheid, eenvoud of herhaling. Geen hoogte of diepte punten. 

Ik heb net weer meegemaakt dat in een seconde je hele leven op zijn kop staat. Nee, niet persoonlijk. Vanaf de overkant van het veld (dus niet eens vanaf de zijlijn). Maar je ziet, alles ligt open, een nieuw begin en pats 180 graden aan draai.

Dan voelt deze plaat, Driving Home, als heerlijk vertrouwd, een warm nest, veiligheid, herkenning en hopelijk Feest voor het leven. Pluk de dag!

Schrijven

Soms schrijft het van zelf. Soms moet ik echt mijn best doen om te schrijven. Hoe begin je? Hoe ga je verder? Waar stop je? Vandaag is weer een dag waarop ik niet weet waarover ik zou willen schrijven. Soms is het gewoon zoals het is. Dat is vandaag.

Bingo

Bingo. Ik heb vandaag, zondagmiddag, op de bank, in mijn pyjama met oma, via de t.v. bingo gespeeld. Nee niets gewonnen. We zaten niet eens op het randje. Gelukkig zijn we gelukkig in de liefde. Want in het spel werd het niets.

Het had mij wel leuk geleken een kleine geldprijs te winnen. Zo aan het einde van het jaar. Met de plannen voor volgend jaar al op de plank.Ik ga ze nog niet uit de doeken doen. Dat komt na 1 januari.

She

Zij is een sterke, bijzondere, grappige, intelligente en mooie vrouw. Bijna 86 jaar. Veel gezien en meegemaakt. Veel beleefd. Ze vertelt me waar ze tegenaan loopt terwijl ze vertelt. Wat in haar op komt. Wat zij zich herinnert. En zij herinnert zich veel. Ze neemt mij mee naar haar leven, naar haar verleden. We lachen samen en zetten uit een wat we in de krant lezen of op het nieuws horen. We kijken samen terug. Kijken vooruit. Naar de dag van morgen. Zij is mijn oma. She.

(En omdat ik gisteren zoveel heb moeten luisteren, schrijf ik pas vandaag voor gisteren)

In the park

Je moet je dag doorkomen. Denk je...Vroeger smeerde oma mijn boterhammen. Nu smeer ik de boterhammen voor oma. Vroeger kookte oma het eten. Nu kook ik het eten en snij het vlees in kleine stukjes. Ik zit met mijn iphone en Mac. Terwijl oma mij het ene na het andere verhaal over haar verleden vertelt. Ik denk, wat hebben wij het mega, extreem, ultiem makkelijk tegenwoordig. Oma had vroeger weinig moeite met kiezen van haar kleding voor die dag. Ze had precies genoeg kleding voor 1 week. Het enige paar schoenen ging naar de schoenmaker, als er geld voor was. Werd versleten tot op de inlegzool.
Ik loop door de stad waarin mijn moeder opgroeide. En probeer mij voor te stellen hoe dat moet zijn geweest. Had zij gedachten als ik terwijl zij door deze straten slenterde? Wat waren haar dromen?

Met oma rommelen we in de schoenendoos waarin zij haar laatste foto's heeft bewaard. Haar verleden. Momenten van geluk. Herinneringen. Gevoelens waarvan ik niet weet. Ze kan niet meer stoppen met vertellen. Die en die, ook die wordt erbij gehaald. Sommigen ken ik, anderen niet. Maar het is heerlijk om hier in haar woonkamer te zitten. Haar te horen ratelen. Mee te gaan in haar verleden.

Zo slenter ik met mijn dochter door het park. Het park waar mijn oma soms met mijn moeder aan de hand liep. Het park waar mijn moeder mij mee naar toe nam.

Same same

December

Een mooie maand. December. Zo voorbij. Veel stress. De kunst is deze maand zonder kleerscheuren door te komen. In rust, en bewust. Je niet te laten opnaaien. Van de ene afspraak naar de andere te haasten. Ik zeg, niet leuk. Terwijl december eigenlijk super leuk is. Het weer, de sfeer, de temperatuur, de niet opgelegde gezelligheid. Soms gewoon in je eentje een blokje om. Stoom afblazen. Een beetje voor je uit mijmeren. 

Hier en daar een gluehwein. Een sneeuwballetje gooien, als er sneeuw ligt. Een glaasje wijn met jezelf in plaats van met de hele meute. Een boek lezen. Een stuk schrijven. Het jaar overdenken. 

Oh shit, en dan bedenken wat je het aankomende jaar allemaal op de agenda hebt. Je wensen, je dromen, de verplichtingen enzovoort. Oke, ik neem gewoon nog een gluehwein op de Kerstmarkt. En doe net alsof de tijd even stil staat.

Let it snow

Kijk dit noem ik sneeuw... Oke, het kan altijd groter, meer, hoger en kouder. Al vind ik dit gezellig wakker worden. Als je het raam uit kijkt. Je hebt dit als aanblik. Je weet dat je niet voor je werk de deur uit moet. Op de fiets. Met de auto. Warm, binnen, met een kop koffie!

Back to the roots

Weer ergens anders. Duitsland. Deel van mijn wortels liggen hier. Misschien dat daar mijn veelzijdigheid vandaan komt. Inclusief makkelijk aanpassen waar ik ook ben. 

Maar goed momenteel is mijn blik gericht op de plaatselijk kerstmarkt. Jeugdsentiment. Qua gebrande noten en snoepgoed. Later kwam de gluehwein! De sfeer. De gluehwein. Hmmm.

En hier is sneeuw! Waarover ik de afgelopen, gehele, week in NL heb horen praten maar niet zelf mocht meemaken. Wit, glad en koud. Krakend onder mijn voeten. Stralend in de donkere nacht. 

Hieronder een foto van het mini, kleine, beetje sneeuw dat ik gister nog in NL aantrof. Eerder ijzel, dan sneeuw... Goed kijken.

Lazy Sunday

Lazy sunday. No snow. But a lot of wind! De golven sloegen hoog. Prachtig om te zien. Machtig. Ik zou me er niet in wagen. Doe mij dan maar een rustig golfje om te pakken. Een golf die misschien uitgroeit tot een grote golf, met impact. Een golf die in beweging is.
Er zijn van die momenten dan sta je aan de vooravond van een verandering. Soms een die je niet zag aankomen. Soms een die je zelf met beide handen aangrijpt.

Heerlijk de wind die je haast omver blaast. Dat je je schrap moet zetten om niet om te vallen.

Zo lazy was deze zondag dus weer niet. Het was mind-blowing...

Walk with me

Een wandeling over het strand. Of hardlopen langs de zee. Ik word er super blij van. Ik vind de Nederlandse stranden echt fantastisch. Lang gerekt, wijds en breed. Je kunt uren voor je uit slenteren. Koud of warm. Het is goed te doen. Of je gaat voor de warme choco met rum. Of je gaat voor de sprong in de zee, ter verkoeling.
Ik ben meestal zo blij als een kind. Je kunt mij niet beter gestemd vinden als met het geluid van de aanrollende golven in mijn oren.

Love the Beach in general

Foto op side AmelandInzicht.nl

Yes yes yes. Altijd leuk om je werk aan de man te brengen, of onder de mensen. Op de side van AmelandInzicht staat mijn foto. Een van mijn favorieten. De bank in de wolken! 

www.amelandinzicht.nl

Het gaat goed met mijn foto's. Ik begin ook steeds meer het plaatje, vooraf, te zien. Maar probeer nog steeds veel uit.

Levenskunst

Het is een kunst hoe iemand altijd een mooi, spannend, ontroerend of meeslepend verhaal kan schrijven. Ik vind het ongelooflijk. Misschien dat het op papier zo lijkt, maar dat het dagen heeft gekost om iets op 'papier' te zetten. 

Mij lukt het niet altijd zonder bloed, zweet en tranen. Of dat ik gewoon blanco ben. No doubt. Geen twijfel. Ik weet echt niet waar ik over moet vertellen. Vandaag lukt het dan weer wel.

Een dag vliegt voorbij. Een week. Een maand. Een leven. Je kunt niet elke dag vol op aanwezig zijn. Soms laat ik de dag voor bij gaan. Zonder notice. Go with the flow. Wat heb ik vandaag eigenlijk gedaan? Ik heb de dag gepakt. Meegesleurd. Aangekeken, en gezegd; ik teken voor nog een.

Uhm

Uhm, tja ik weet vandaag echt even niet wat ik moet schrijven. Het is een ander eiland, het is stormachtig qua weer, het is een heerlijk huis waar we verblijven, maar de boottocht vond ik een beetje freaky. Het was kort maar krachtig. Dat wel. Maar wat een immens schip. Het looppad met ijzeren schuifhek aan het einde was spooky. Misschien omdat het al donker was. Het was zo kolossaal. Zo opgesloten. Aangekomen op het eiland stond ik in mijn eentje te wachten. Voelde wat afgesloten van de wereld.

Aangekomen. Bijgekomen. Nog een hele week te gaan. Yes.

Back on my feet

Dat is voor de dagen vrijdag tot vanmiddag wel toepasselijk. Vrijdagochtend keihard met de fiets onderuit. Gelukkig niets aan over gehouden.

Vanaf vrijdagmiddag tot gistermiddag door half  Nederland getourd. Boot, trein en auto.

Gister doorgezakt op een verjaardgasfeest. Het feestvarkentje is 1 geworden. Voor hem ranja. Voor mij geen ranja. Helaas.Vanochtend spijt van alle wijntjes. Het zal zijn gekomen door de gezellig en goede gesprekken bij de vuurkorf. Auw, dat was bij het opstaan een kater waar ik niet op zat te wachten.

Maar ben weer opgekrabbeld. Diverse sapjes naar binnen gewerkt. Even bijgeslapen. Toen ook nog de zon scheen vanmiddag kon mijn dag niet meer stuk. Yes, back on my feet. Ik drink nooit meer...

Unterwegs

Deze titel voor een stuk, een reisverslag, heb ik al eens gebruikt. In 2006 toen ik in Sri Lanka (2 jaar) woonde en werkte.

Ik kan mij het moment nog steeds tot in de details voor de geest halen. Dit lied (Herbert Gronemeijer) is prachtig geeft de wanhoop weer, en de' urge' naar een plek van je zelf. Dat jij het middelpunt bent in je eigen wereld. In dit geval met zijn geliefde.

De persoon die destijds, in Sri Lanka, ook 'unterwegs' was blijft een plek in mijn hart behouden. Een gekoesterd moment.

Hoe kom ik hier nu weer op? Omdat ik aan het pakken ben voor de vakantie. Ik vind het heerlijk om onderweg te zijn. Even de 'sleur' te doorbreken. Voor je weet draai je steeds hetzelfde rondje. Of lig je naar jezelf te kijken, op je sterfbed. Heb je dan wel geleefd? Lief gehad? Gekeken hoeveel mensen er om je heen leven? Blijf je geraakt? Of laat je toe dat je langzaam afbrokkelt?

Ik kan je zeggen, dat doen we sowieso. Zonder dat we er toe aanzetten. Zelfs als we met de hakken in het zand staan. We zullen 'vervallen'. Maar ik hoop niet in gewoontes, in kleurloos, in berusting.

Dus ik pak mijn koffer. Bedenk mij hoe weinig ik eigenlijk echt nodig heb. Als ik de dingen die ik net op tafel heb uitgestald, bij me heb, dan heb ik alles dat ik nodig heb. Plus de mensen die me lief zijn!

Almost on a Holiday

Bijna vakantie! Een hele week op een van de andere wadden eilanden! Haha. Dus zee, zand, strand, vuurtoren.. Ik denk dat ik me thuis zal voelen. Heb er zin in. Even geen bedden opmaken, ontbijt in elkaar draaien of heel vroeg in de ochtend fietsen. Yes.
Maar ik blijf schrijven. Jullie zijn nog niet van me af. Ook niet in de vakantie. Een ander eiland zal vast nieuwe dingen brengen. Er zal toch wel iets zijn dat me raakt?

Een eiland doet iets met je

Half vijf. Ik kook. Kan ook komen doordat ik trek heb. Door de wind, momenteel afwezig, de zeelucht, en de opkomende kou. Ik denk dat het daar door komt.

Maar ik zie mezelf hier bezig en denk 'een leven op zo'n eiland doet iets met je'. De hakken hangen in de wilgen. De lenzen draag ik nog amper. 

's Ochtend alleen tijd voor een stevig bruine boterham met kaas. Geen tijd voor getut. Trouwens make-up hangt op half zeven als ik door de striemende regen op weg ben. Geen nut. De stevige, waterdichte stappers aan. Regenpak. Here I come.. Maar eerst even eten!

Alle hens aan dek

Gisteren zijn door de storm alle gedachten mijn hersenpan uitgewaaid. Vandaar dat ik niet heb geschreven. Maar onder mijn dekbed op de bank een boek heb gelezen.

's Middags zeilde ik met mijn dochter op de fiets naar mijn zus. Ik vond het levensgevaarlijk op de weg. Moest mijn kop er bij houden. Voor op de fiets, voor het zitje,  zit een windscherm. Wat deze middag fungeerde als zeil. Dat merkte ik tijdens de eerste etappe van de fietstocht. Trappen was niet nodig. We kwamen van zelf vooruit.

Als vanaf de zijkant de wind aan kwam razen moest ik alles bijsturen om op de weg te blijven. Geen zin om in de sloot te eindigen. 

We zijn wel bij mijn zus en familie gebleven om ons een tweede horror tocht, in het donker, terug te besparen.

Weer een Opgang

Need I say more?

N.a.v. de spannende ontwikkelingen van de afgelopen twee dagen. Zeg maar de ton met onbekende inhoud. Waarvan de uiteindelijk bekende inhoud ritueel is verbrand. Het volgende:

Ameland
Van de vier grootste steden wonen in Den Haag de meeste personen met een wapenvergunning. 0,17 procent van inwoners van deze gemeente is houder. In Amsterdam is dit 0,15 procent, gevolgd door Rotterdam (0,14 procent) en Utrecht (0,13 procent).
Daarmee ligt het aantal houders in de grote steden onder het landelijk gemiddelde. 0,34 procent van de inwoners van Nederland heeft een wapenvergunning. Koploper is de gemeente Ameland, waar 2,49 procent van de inwoners een vergunning heeft. In Alkmaar wonen met 0,06 procent van inwoners de minste vergunninghouders (www.nu.nl).

Tja daar woon ik tijdelijk. Het is hier net het Wilde Westen, maar dan in het Noorden. Iedereen loopt hier met een holster op zak. Maar niet echt. Ik kon jullie dit niet onthouden. Naast alle mooie "zonsopgangen en ondergangen" gaat het er van af. Ik mag dan wel tuttig met mijn elektrische fiets het eiland onveilig maken. Terwijl de jagers los gaan. Maar dit is ook hoe het is, niet direct zichtbaar. Maar ook niet verborgen. What you see is what you get..? Tell me..

Forenisch onderzoek

Ik hoef zelf het nieuws niet meer bij te houden. Niet eens dat van 'om de hoek'. Vanuit NY worden mij gewoon de highlights doorgespeeld. Krijg ik vandaag een link naar een Nederlands nieuwsblad doorgestuurd.
Dat er een lugubere ton is aangespoeld op 't eiland. De tekst vertelt ons dat het mogelijk om menselijke botten gaat in een mysterieuze ton. De technische recherche zou vandaag langskomen.

Kijk zulke spannende dingen komen hier dus gewoon voor. Spanning alom. Zo overweldigend dat ik het pas vanmiddag doorkrijg vanuit de andere kant van de wereld. Machtig vind ik dit.

De ton bevatte geen lijk, niet de nieuwe haring van het jaar maar wel een of ander dier. De ton met inhoud zijn vernietigd. He, weer geen CSI Ameland. Wel een mooi verhaal.

Koud, koud, koud

Ja, het is koud. Brrrr. Weer voor een sjaal en handschoenen. Muts op, en fietsen. Het is wel lekker. Krakend fris noem ik dat. Alles kraakt. Tot je oren toe, als je weer eens vergeet je muts op te zetten.

Maar het ruikt zo goed buiten. Naar hout, en open haard. Naar vuur. Naar een verwarmend drankje bij het brandende hout. Het ruikt naar verhalen. En het liefst een ander die ze vertelt. Zo dat jij kan genieten van het samen bij het hardvuur zitten met een drankje en een goed verhaal. Terwijl de zon achter de bomen naar beneden glijdt.

Kunst

Vanmiddag met Ien langs de kunst van de kunstmaand in Buren gestruind! Heerlijk, een beetje bij de andere gluren. Wat zij maken, wat hen beweegt, raakt.

Door de duinen gelopen om een project van Minerva studenten te bekijken. " Twaalf studenten in spe, onder begeleiding van een beeldend kunstenaar hebben beeldend werk gemaakt in de Koaikerduinen. Centraal staat de bewegingen van en op het eiland". Prachtig, verfrissend en mooi om te zien wat je kunt met 'een plek op zichzelf'.
Heel mooi werk gezien van Ria van Krieken. Het project 'aangespoeld' is schitterend.

Kunst kan zich in allerlei vormen weergeven. Of kunnen wij in allerlei vormen weergeven. Zo vond ik vanochtend, bij het kraaien van de haan, een onthullend briefje. Een gedicht van mijn twee collega's! Ik kan het jullie niet onthouden. Bij deze, heren. Voor jullie, van jullie! Chapeau!

Het leven is geen aardbei
Een aardbei dat ben jij
Je moet geen aardbeien met frambozen vergelijken
Een aardbei komt altijd op z'n pootjes terecht
Van Aard naar Bei
Zie je de aardbei niet bij het ochtend rood, is de jam op
of de aardbei dood

Contact

My contact-details are;

• nvbarneveld@gmail.com
• 0031 (0)6.23471249 

 

 

@Copyright - all photographs and paintings, tekst, on this blog are copyright of Nathalie van Barneveld, Unless otherwise mentioned, and may not be reproduced without prior permission.

Zie de maan schijnt..

Zie de maan schijnt boven de bomen. 

Een super zonnige dag. Het werd alleen maar beter. Gister zijn onze tenen er bijna afgevroren, vandaag kon je net niet zonder jas lopen. De uitsmijter was de avond. Zonnig, prachte skyline met als toetje de maan. Boven de daken, door de bomen..

Ups, there he is..

Ja ook hier is Sinterklaas aangekomen. De pieten zijn los..

@amelandboeit

Twee van mijn foto's zijn te vinden op www.amelandboeit.nl

De profielfoto is van mijn hand. De foto van de schelpen die verschijnt, als je op de profielfoto klikt, ook!
De schelpenfoto hangt op groot formaat (120 bij 120cm) bij Hotel Zee van Tijd. De twee afdrukken van dat formaat die daar hangen zijn te koop. Kijk op hun site, onder Kunst.

Uiteraard heb ik een mogelijkheid aan foto's 'liggen', mocht je iets moois aan de muur willen. Of op een hele wand. Of..  Wees creatief.

De reis van de sleutel

De onbekende reis van de sleutel. Dat is het. Een sleutel die een reis maakt, vraag je je af? Ja, voor mij is het dat.
Rond 11 oktober, in de vroege ochtend, denk ik mijn huissleutel nog in mijn zak te hebben gestopt. Omdat ik onverwachts bij mijn ouders logeer vertrek ik via mijn eigen huis, naar het werk. Bij mijn huis aangekomen kan ik de sleutel nergens meer vinden. Heel vreemd. Mijn moeder regelt een reserve sleutel bij de huisbaas. Ik zoek een week lang onder tapijt, vreemde hoekjes, onder stoelen en banken. Struin de straten af. Op zoek naar de sleutel die ik nog vast heb gehad. I am sure, about that.

Toch blijft hij onvindbaar.

Tot afgelopen dinsdagochtend. Daar ligt hij ineens. Op de houten tafel voor de deur van de keuken, bij de zaak. Ik beging mijn verstand te verliezen. Denk ik. Waar komt die sleutel nou vandaan? Roestig. Maar hij lijkt er echt op.
Ik stop de sleutel in een glas met cola om hem van de roest af te helpen. Tot, een uur later, gasten van het hotel hun sleutel kwijt zijn. En ik denk, het voelt niet zo maar waarschijnlijk zal de sleutel in de cola-wekend dan wel van hen zijn. Toeval.
De dag erna kom ik op de zaak, mijn collega zegt eigenlijk als een van de eerste dingen..je bent jouw sleutel gister vergeten. Je was al weg. Maar hij ligt nog steeds in de week.

Hij zag er prachtig uit. Stralend. Roest-vrij.

Opgetogen ben ik die dag naar huis gefietst, en het was een genot om hem in het slot te steken. Het leek wel een weekend show. Als de sleutel past mag je met de desbetreffende auto naar huis. Hij past.

Maar het blijft vreemd. Waar heeft die sleutel de afgelopen 4 weken gelegen? Toch niet vlak voor mijn neus?

Hypnotiserend

De ondergaande zon was adembenemend. Niet vast te leggen op foto. Al is het aardig gelukt. Dit waar te nemen was een moment waarop de tijd stil leek te staan. Alles viel samen. Ik was daar, en overal tegelijk. Op alle mooie momenten die ik heb beleefd. Alle plekken waarop ik dit had kunnen zien. Alle plaatsen waarop ik Dit heb gezien. Gevoeld. Dit moment was af. Hier. Nu. Niets. Life can be so Good. Just this. Just be.

Unravel

Het is vochtig op het eiland. Of eigenlijk Over het eiland. Er hangt mist, mist en nog eens mist. 's Ochtends tot 's avonds. Zou het daar door komen dat het in mijn hoofd ook wat mistig aanvoelt? Wat klammig?! Een massa van gedachten met elkaar verkleefd. Hoe haal je een natte spons nog bruikbaar uit elkaar? Het gaat me lukken. I am sure.

Daarbij moet ik denken aan een fantastisch nummer van Bjork. Unravel! Deze tekst is briljant. Zou willen dat ik hem zelf had bedacht. Bij deze de tekst;

"Unravel"

while you are away
my heart comes undone
slowly unravels
like a ball of yarn
the devil collects it
with a grin
our love
in a ball of yarn

he'll never return it

so when you come back
we'll have to make new love

Uil

Genoeg te vertellen maar nog even niets te melden.

Ken je dat? Het moet bezinken. Net als bij het ouderwetse koffie zetten met filter. Boven wordt het water op de koffie geschonken. Daarna moet het water door de koffie/filter om uiteindelijk in de koffiepot als 'koffie', drinkbaar, terecht te komen. Nou, in dat proces zit ik momenteel.. Als de koffie klaar is hoor je het ;-))

Vandaar deze uil, van mijn dochter. Wijs. Wijsheid.

Herfstlicht

Herfstlicht en weinig woorden.. Lekker stil.

Copyright

Ik ben bezig met hoe je copyright op je werk hebt, vasthoudt, behoudt. Ik ben het nog aan het uitzoeken/uitvinden. Misschien niet handig om hier te vermelden. Maar dat is hoe het is. Ergens moet je met je werk, ook je geld verdienen. Alles wat ik op facebook plaatst en wat ik hier op mijn blog aan werk, foto's laat zien is onder copyright. Je kunt het bestellen.

Een interessante zoektocht ook.

Dat is weer super van een collega van mij....zij heeft uitgezocht hoe ik via 'mijn Mac' copyright op mijn foto's kan zetten. Dat vind ik persoonlijk echt fantastisch. Meegedacht. En lief. Al klinkt dat misschien wat tuttig.

Geleidelijk aan. Langzaam maar zeker. Kom ik er wel.

Zijn daar niet een aantal filosofieen, gedachten op gebaseerd? De weg er naar toe. Dat is waar het om gaat. Heb ik in mijn gedichtenbundel Zeevan Ruimte, 2005, staan. "Tussen beginnen en ophouden is een tijd die ergens voor staat (A.H. Almaas). Zo is het.

Today

One way to go, one way back.

In 'cognito' in Utrecht geweest. Ja dat moet ik toegeven. Een beetje ontheemd. Uit de richting. Maar man, wat was ik thuis.

Yesterday

Rain down on me

Het blijft donker, en is regenachtig met veel wind. Tegenwind. Soms kan ik er best om lachen. Lach ik het weg. Dan weer lach ik ook, maar met kiespijn. Wat een takkewind. Zwaar kl...! Maar wat blijft je anders over dan door te trappen. En ach, ergens moet je dan stellen dat het een moment was.

Deze foto was ook een moment. Een moment in Sri Lanka. Aan de Oostkust, door oorlogsgebied. Mensen die alles hadden opgebouwd, om vervolgens weer volledig verlamd te worden door de oorlog. Alles vernietigd. Alles verwoest.

Wij zagen de kogelgaten, bominslagen, alles was zichtbaar. Opbouw, afbreuk en wederopbouw.

Dit paar was nieuwsgierig naar ons. Waarom wij daar waren, wat wij daar deden. Vaak als ik tegenslag ervaar, of denk dat ik niet vooruitkom. Denk ik hier aan. Aan Sri Lanka. Aan de mensen met 'de goede moed'. Aan de regen die, toch wel, valt. De zon die daarna, de blik weer verlicht. Aan licht. Aan moed. Aan wil.

Hold on to Your Dreams

Blijf altijd dromen. Dat is wat ik doe. Maar mijn dromen waar maken, dat doe ik ook zo nu en dan. Als iets dan werkelijkheid wordt, is het helemaal euforie. Er valt altijd genoeg te bedenken, te willen, te doen en te laten uitkomen. Echt. Do dream, do make them come true.

Daar moet ik zeker bij deze, laatst door mij gemaakte foto, aan denken.

Even bij de orde van de dag. Het regent hier pijpenstelen. Het hoost. Het stormt. Ach ja. Dat waait wel weer over..

Habour

Habitat

Habitat. Ik vind het een exotisch woord. Slaat misschien wel helemaal nergens op. Maar ik vind dat. Het klinkt oosters. Van verre landen. En dat is juist zo leuk, want wiki zegt over Habitat het volgende;

Een habitat (van het Latijn voor "het bewoont") omvat de plaatsen waar een bepaald organisme voorkomt, doordat de abiotische factoren en biotische factoren van die plaatsen voldoen aan de eisen en toleranties die het organisme stelt om te kunnen overleven, groeien en voortplanten. ...

Mijn habitat is schijnbaar nogal groot. Ik voel mij best snel thuis en schijnbaar zijn de factoren voor mij overal goed?!
Veelvuldig verhuist, volgens mij geen zichtbare problemen aan overgehouden en nog steeds mag ik graag ergens anders komen. Dus mijn habitat is misschien wel de wereld. Al Kan ik plekken bedenken waar ook ik niet goed op mijn plek zou zijn..

In het hotel zie ik dat mensen hun plek willen veroveren, eigen maken. Zich thuis willen voelen. Ze schuiven met het meubilair, ze nemen dingen van huis mee, ze leggen schelpen in de vensterbank. Ze willen het zich eigen maken. Met andere woorden, als het niet hun habitat is maken ze het wel hun plek.
Van mensen die veel onderweg zijn, reizen, wordt vaak gezegd dat zij rusteloos zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Uit persoonlijke ervaring. Ik vind het een pre om mij aan te kunnen passen, op m'n plek te zijn. Waar dan ook. Ik vind onderweg zijn juist prettig om echt te leven. Als ik straks in mijn kist lig, dan heb ik al mijn eigen plekkie. Waar niets meer aan te schuiven valt.

Maar goed, er zijn ook mensen die extreem vasthouden aan hun eigen habitat. Woonomgeving. Respecteer ik. Kan ook niet anders. Misschien heeft het te maken met in welke habitat je opgroeit. De mijne was extreem sterk en veilig. Ik durfde te springen. Wetende dat ik weer werd opgevangen. En dat is ook een godsgeschenk. 

(Deze 'vervangt' 2 november. Niet dat mensen weer denken dat ik spijbel ;-) Maar soms weet ik niet waar ik de tijd vandaan moet halen. De tijd om het te posten, bedoel ik dan. Zoals gezegd, het internet werkt niet altijd, overal. Zelfs niet in deze moderne tijd. Wat een tuttige zin.. die laatste. )

Amazing colours

Je kunt zeggen wat je wilt, maar zo'n eiland is verre, echt verre van saai. De kleuren vliegen je om de oren. De geuren nemen je de adem. Het geluid.. Uhm het geluid... Tja, er is eigenlijk niet zo veel geluid. Behalve dat van de landbouwmachines, de bladblazers (schijnt een hobby te zijn, die overgaat van ouder op kind), de grasmaaimachines (die waar je op kunt zitten, schijnt nogal opwindend te zijn..), de vogels, de zee, en de sterke wind. Als die waai, hou je dan maar vast. Je denkt dat het dak eraf waait. Je hangt met je fiets in de wind. Bang dat de windvlaag ineens weg is, en jij omvalt.

Goed, ik draaf weer door. Eigenlijk is er niet zo veel geluid. Maar wel heel veel te zien. Als je het wilt zien. En dat wil ik.

Wireless in the trein

Bij mij is het bijna in alle gevallen meer dan less. Noppes, niets, of te wel bij mij werkt dat ding zelden tot niet. Uit frustratie probeer ik het tegenwoordig niet eens meer. Bespaart mij het vloeken omdat het f#@k internet niet pakt. Vandaar dat ik nu op mijn Mac aan het typen ben, om het thuis de ‘deur’ uit te doen.

Je hebt van die treinritten die eindeloos zijn. Van gezelligheid, drukte, leedvermaak, genoeg te kijken, of, zoals deze, omdat het verdomde saai is. Grijze dag, stille mensen, en mijn internetverbinding komt niet tot stand.

Mijn hoofd bomvol dingen die ik wil doen, moet doen of ga doen. Soms heb ik het idee dat alles dat ik wil niet in een leven past. Maar helaas zit er bij dit abonnement geen verlenging. Het is alles of niets. Aanpakken, grijpen, vasthouden, loslaten en doorgaan. I Love it.

Mijn gedachtegang is dus eigenlijk ook een soort van wireless. En deze verbinding werkt altijd! Of eigenlijk meer een soort van fotostream. Alles maar dan ook alles komt rechtstreeks binnen. Al sla ik maar een beperkt aantal dingen op. Soms popt er een oud beeld op. Stof ik dat ff af, en blaas het nieuw leven in.  Less is more!

Het hangt..

Bij Risje in Hollum (Oranjeweg 13) geweest. Even wat impressie foto's gemaakt. Want het werk hangt daar nu ook. In elk geval zes van de twaalf lijsten. Er moet nog een kaartje bij met mijn naam en de prijs, uiteraard..

Komt allen, het gaat om zes, max 12 lijsten met foto's, pen/soft-krijt tekeningen. Dus wees er snel bij.. Kom sowieso allen naar de Kunstmaand op Ameland!

November

Oke, de boel hangt! We hebben het strak getrokken. Klinkt misschien als een tegenstelling. ..
Maar het tegendeel is waar. Twee foto's van 120 bij 120 cm hangen nu bij Zee van Tijd. En twee grote krijttekeningen/schilderijen. Mocht je interesse hebben in een van de werken, let me know. Ze zijn te koop!

Daarnaast zijn de kaarten binnen, met de vis. Zo mooi. Het zand waarop de vis ligt is haarscherp te zien. De kleuren betoverend mooi. Ik moet er steeds weer naar kijken. Al is het mijn eigen fabricaat. Ik ben tevreden!

Morgen begint de 'kunstmaand' op Ameland. Een hele maand vol met kunst, kunstenaars, zang, dans en theater. Let the beat controle...

Onderweg

Oei. Spannend. De post is onderweg. Naar SA. Dan gaat de tijd langzaam. Wachten voor de brievenbus op een eventuele reactie. Je overgeven aan de tijd. Dat is moeilijk voor ieder van ons.

Altijd mooi om tegen een ander te zeggen.. Je kunt de tijd niet versnellen..

Onzekerheid

Vorige week en deze week aan de slag voor misschien een project op het Afrikaanse continent. Maar het is allemaal nog zo vaag. Onzeker. Maar ik waag het er toch op. Het is een kans. Een kans die mij out of the blue in eens kwam 'aanwaaien'. Omdat er iemand in mij gelooft. In mijn werk.
Dus ik wik en ik weeg. Ik schuif, ik verander, voeg toe, haal weg en twijfel. Zou het kunnen?

Verder tuur ik nog maar eens een keer of wat over de zee.. Daar zit niets onzekers aan.. Dat doe ik met verve. Een gemak waar de laksheid van afspat. Geluk.

Caught in the act

Een top dag. Een onverwachtse wending. Want ik dacht ik ga opruimen, huis poetsen, administratie op orde maken, en later op de dag sushi eten. Maar het werd ruim anderhalf uur oesters rapen aan de wad kant. Zo'n twee meter van de kader komen de oesters te voorschijn als het Eb is. Ik schrijf Eb bewust met een hoofdletter. Een fenomeen, het komen en gaan van de zee. Vind ik althans. Respect voor de Zee. Dat heb ik.
Het was een in elk geval fantastisch om de zee te zien wegtrekken en de oesters te zien liggen. Wij hebben de oesters zo van het zand, opengemaakt en opgegeten. Zo moet het zijn. Alleen 'jagen' wat je nodig hebt.
Met een glaasje prosecco erbij waren dit bij verre de beste oesters die ik ooit heb gegeten. Dit geeft mij energie voor een nieuwe week. Daar te zijn. Te vinden. Te genieten. De verwondering.

En als het dan opgedekt op je bord ligt, smaakt het nog beter..

Wknd met vrienden/the day after

Na een super vrijdag met bladeren harken met de kinderen. Fantastisch diner bij ZeevanTijd. Waarbij we het dessert mee naar huis mochten nemen, met een heerlijke dessertwijn die tot de laatste druppel werd genuttigd. Wel door vijven gedeeld hoor! Vandaag naar het strand, door de duinen struinen, geraakt worden door de korte hagelbui, en 1 Nobeltje om 11.00 (met z'n vijven). 's Middags in het zonnetje in de tuin gezellig bijkletsen. Doe mij maar meer van deze weekenden. Smile.

Weekend met vrienden

Gespijbeld

Sorry, gister verzuimd te schrijven. Een soort van gespijbeld. Stiekem in de kroeg zitten tijdens studie/werktijd om een wijntje te drinken. Ach ja. Het kent geen leeftijd, proberen ergens onderuit te komen.
 Goed, als ik het eerlijk ben dan kan ik aangeven dat ik heb gewerkt, naar huis fietste, even tijd voor mezelf had, afscheid heb genomen van mijn ontbijtmaatje, toen naar de opppas alwaar mijn dochter al lag te slapen, om vervolgens terug te rijden naar de kroeg. Van een wijntje, kwamen er twee en ik kan mij niet meer herinneren hoeveel wijntjes verder ik dan alsnog in bed lag.
Mijn vingers wisten het toetsenbord niet meer te vinden. Of misschien kan ik beter zeggen ik wist niet meer wat ik wilde schrijven. Daarom schrijf ik vandaag dit spannende stuk..

Road to.. At least on the beach..

Mist or fog

While cycling to my work this morning I at ones thought about this photo. Made in, I guess, 2008?! Not that the weather was that bad or cold  today. But I couldn't see much. Lots of fog. No sight. If there is nothing to see, I start dreaming, imagining. Enough space to fill, I think..

Anyway this day was a good day! Always the start of something new. A new day. Like the day these photo was shot.