Unterwegs

Deze titel voor een stuk, een reisverslag, heb ik al eens gebruikt. In 2006 toen ik in Sri Lanka (2 jaar) woonde en werkte.

Ik kan mij het moment nog steeds tot in de details voor de geest halen. Dit lied (Herbert Gronemeijer) is prachtig geeft de wanhoop weer, en de' urge' naar een plek van je zelf. Dat jij het middelpunt bent in je eigen wereld. In dit geval met zijn geliefde.

De persoon die destijds, in Sri Lanka, ook 'unterwegs' was blijft een plek in mijn hart behouden. Een gekoesterd moment.

Hoe kom ik hier nu weer op? Omdat ik aan het pakken ben voor de vakantie. Ik vind het heerlijk om onderweg te zijn. Even de 'sleur' te doorbreken. Voor je weet draai je steeds hetzelfde rondje. Of lig je naar jezelf te kijken, op je sterfbed. Heb je dan wel geleefd? Lief gehad? Gekeken hoeveel mensen er om je heen leven? Blijf je geraakt? Of laat je toe dat je langzaam afbrokkelt?

Ik kan je zeggen, dat doen we sowieso. Zonder dat we er toe aanzetten. Zelfs als we met de hakken in het zand staan. We zullen 'vervallen'. Maar ik hoop niet in gewoontes, in kleurloos, in berusting.

Dus ik pak mijn koffer. Bedenk mij hoe weinig ik eigenlijk echt nodig heb. Als ik de dingen die ik net op tafel heb uitgestald, bij me heb, dan heb ik alles dat ik nodig heb. Plus de mensen die me lief zijn!

Almost on a Holiday

Bijna vakantie! Een hele week op een van de andere wadden eilanden! Haha. Dus zee, zand, strand, vuurtoren.. Ik denk dat ik me thuis zal voelen. Heb er zin in. Even geen bedden opmaken, ontbijt in elkaar draaien of heel vroeg in de ochtend fietsen. Yes.
Maar ik blijf schrijven. Jullie zijn nog niet van me af. Ook niet in de vakantie. Een ander eiland zal vast nieuwe dingen brengen. Er zal toch wel iets zijn dat me raakt?

Een eiland doet iets met je

Half vijf. Ik kook. Kan ook komen doordat ik trek heb. Door de wind, momenteel afwezig, de zeelucht, en de opkomende kou. Ik denk dat het daar door komt.

Maar ik zie mezelf hier bezig en denk 'een leven op zo'n eiland doet iets met je'. De hakken hangen in de wilgen. De lenzen draag ik nog amper. 

's Ochtend alleen tijd voor een stevig bruine boterham met kaas. Geen tijd voor getut. Trouwens make-up hangt op half zeven als ik door de striemende regen op weg ben. Geen nut. De stevige, waterdichte stappers aan. Regenpak. Here I come.. Maar eerst even eten!

Alle hens aan dek

Gisteren zijn door de storm alle gedachten mijn hersenpan uitgewaaid. Vandaar dat ik niet heb geschreven. Maar onder mijn dekbed op de bank een boek heb gelezen.

's Middags zeilde ik met mijn dochter op de fiets naar mijn zus. Ik vond het levensgevaarlijk op de weg. Moest mijn kop er bij houden. Voor op de fiets, voor het zitje,  zit een windscherm. Wat deze middag fungeerde als zeil. Dat merkte ik tijdens de eerste etappe van de fietstocht. Trappen was niet nodig. We kwamen van zelf vooruit.

Als vanaf de zijkant de wind aan kwam razen moest ik alles bijsturen om op de weg te blijven. Geen zin om in de sloot te eindigen. 

We zijn wel bij mijn zus en familie gebleven om ons een tweede horror tocht, in het donker, terug te besparen.

Weer een Opgang

Need I say more?

N.a.v. de spannende ontwikkelingen van de afgelopen twee dagen. Zeg maar de ton met onbekende inhoud. Waarvan de uiteindelijk bekende inhoud ritueel is verbrand. Het volgende:

Ameland
Van de vier grootste steden wonen in Den Haag de meeste personen met een wapenvergunning. 0,17 procent van inwoners van deze gemeente is houder. In Amsterdam is dit 0,15 procent, gevolgd door Rotterdam (0,14 procent) en Utrecht (0,13 procent).
Daarmee ligt het aantal houders in de grote steden onder het landelijk gemiddelde. 0,34 procent van de inwoners van Nederland heeft een wapenvergunning. Koploper is de gemeente Ameland, waar 2,49 procent van de inwoners een vergunning heeft. In Alkmaar wonen met 0,06 procent van inwoners de minste vergunninghouders (www.nu.nl).

Tja daar woon ik tijdelijk. Het is hier net het Wilde Westen, maar dan in het Noorden. Iedereen loopt hier met een holster op zak. Maar niet echt. Ik kon jullie dit niet onthouden. Naast alle mooie "zonsopgangen en ondergangen" gaat het er van af. Ik mag dan wel tuttig met mijn elektrische fiets het eiland onveilig maken. Terwijl de jagers los gaan. Maar dit is ook hoe het is, niet direct zichtbaar. Maar ook niet verborgen. What you see is what you get..? Tell me..

Forenisch onderzoek

Ik hoef zelf het nieuws niet meer bij te houden. Niet eens dat van 'om de hoek'. Vanuit NY worden mij gewoon de highlights doorgespeeld. Krijg ik vandaag een link naar een Nederlands nieuwsblad doorgestuurd.
Dat er een lugubere ton is aangespoeld op 't eiland. De tekst vertelt ons dat het mogelijk om menselijke botten gaat in een mysterieuze ton. De technische recherche zou vandaag langskomen.

Kijk zulke spannende dingen komen hier dus gewoon voor. Spanning alom. Zo overweldigend dat ik het pas vanmiddag doorkrijg vanuit de andere kant van de wereld. Machtig vind ik dit.

De ton bevatte geen lijk, niet de nieuwe haring van het jaar maar wel een of ander dier. De ton met inhoud zijn vernietigd. He, weer geen CSI Ameland. Wel een mooi verhaal.

Koud, koud, koud

Ja, het is koud. Brrrr. Weer voor een sjaal en handschoenen. Muts op, en fietsen. Het is wel lekker. Krakend fris noem ik dat. Alles kraakt. Tot je oren toe, als je weer eens vergeet je muts op te zetten.

Maar het ruikt zo goed buiten. Naar hout, en open haard. Naar vuur. Naar een verwarmend drankje bij het brandende hout. Het ruikt naar verhalen. En het liefst een ander die ze vertelt. Zo dat jij kan genieten van het samen bij het hardvuur zitten met een drankje en een goed verhaal. Terwijl de zon achter de bomen naar beneden glijdt.

Kunst

Vanmiddag met Ien langs de kunst van de kunstmaand in Buren gestruind! Heerlijk, een beetje bij de andere gluren. Wat zij maken, wat hen beweegt, raakt.

Door de duinen gelopen om een project van Minerva studenten te bekijken. " Twaalf studenten in spe, onder begeleiding van een beeldend kunstenaar hebben beeldend werk gemaakt in de Koaikerduinen. Centraal staat de bewegingen van en op het eiland". Prachtig, verfrissend en mooi om te zien wat je kunt met 'een plek op zichzelf'.
Heel mooi werk gezien van Ria van Krieken. Het project 'aangespoeld' is schitterend.

Kunst kan zich in allerlei vormen weergeven. Of kunnen wij in allerlei vormen weergeven. Zo vond ik vanochtend, bij het kraaien van de haan, een onthullend briefje. Een gedicht van mijn twee collega's! Ik kan het jullie niet onthouden. Bij deze, heren. Voor jullie, van jullie! Chapeau!

Het leven is geen aardbei
Een aardbei dat ben jij
Je moet geen aardbeien met frambozen vergelijken
Een aardbei komt altijd op z'n pootjes terecht
Van Aard naar Bei
Zie je de aardbei niet bij het ochtend rood, is de jam op
of de aardbei dood

Contact

My contact-details are;

• nvbarneveld@gmail.com
• 0031 (0)6.23471249 

 

 

@Copyright - all photographs and paintings, tekst, on this blog are copyright of Nathalie van Barneveld, Unless otherwise mentioned, and may not be reproduced without prior permission.

Zie de maan schijnt..

Zie de maan schijnt boven de bomen. 

Een super zonnige dag. Het werd alleen maar beter. Gister zijn onze tenen er bijna afgevroren, vandaag kon je net niet zonder jas lopen. De uitsmijter was de avond. Zonnig, prachte skyline met als toetje de maan. Boven de daken, door de bomen..

Ups, there he is..

Ja ook hier is Sinterklaas aangekomen. De pieten zijn los..

@amelandboeit

Twee van mijn foto's zijn te vinden op www.amelandboeit.nl

De profielfoto is van mijn hand. De foto van de schelpen die verschijnt, als je op de profielfoto klikt, ook!
De schelpenfoto hangt op groot formaat (120 bij 120cm) bij Hotel Zee van Tijd. De twee afdrukken van dat formaat die daar hangen zijn te koop. Kijk op hun site, onder Kunst.

Uiteraard heb ik een mogelijkheid aan foto's 'liggen', mocht je iets moois aan de muur willen. Of op een hele wand. Of..  Wees creatief.

De reis van de sleutel

De onbekende reis van de sleutel. Dat is het. Een sleutel die een reis maakt, vraag je je af? Ja, voor mij is het dat.
Rond 11 oktober, in de vroege ochtend, denk ik mijn huissleutel nog in mijn zak te hebben gestopt. Omdat ik onverwachts bij mijn ouders logeer vertrek ik via mijn eigen huis, naar het werk. Bij mijn huis aangekomen kan ik de sleutel nergens meer vinden. Heel vreemd. Mijn moeder regelt een reserve sleutel bij de huisbaas. Ik zoek een week lang onder tapijt, vreemde hoekjes, onder stoelen en banken. Struin de straten af. Op zoek naar de sleutel die ik nog vast heb gehad. I am sure, about that.

Toch blijft hij onvindbaar.

Tot afgelopen dinsdagochtend. Daar ligt hij ineens. Op de houten tafel voor de deur van de keuken, bij de zaak. Ik beging mijn verstand te verliezen. Denk ik. Waar komt die sleutel nou vandaan? Roestig. Maar hij lijkt er echt op.
Ik stop de sleutel in een glas met cola om hem van de roest af te helpen. Tot, een uur later, gasten van het hotel hun sleutel kwijt zijn. En ik denk, het voelt niet zo maar waarschijnlijk zal de sleutel in de cola-wekend dan wel van hen zijn. Toeval.
De dag erna kom ik op de zaak, mijn collega zegt eigenlijk als een van de eerste dingen..je bent jouw sleutel gister vergeten. Je was al weg. Maar hij ligt nog steeds in de week.

Hij zag er prachtig uit. Stralend. Roest-vrij.

Opgetogen ben ik die dag naar huis gefietst, en het was een genot om hem in het slot te steken. Het leek wel een weekend show. Als de sleutel past mag je met de desbetreffende auto naar huis. Hij past.

Maar het blijft vreemd. Waar heeft die sleutel de afgelopen 4 weken gelegen? Toch niet vlak voor mijn neus?

Hypnotiserend

De ondergaande zon was adembenemend. Niet vast te leggen op foto. Al is het aardig gelukt. Dit waar te nemen was een moment waarop de tijd stil leek te staan. Alles viel samen. Ik was daar, en overal tegelijk. Op alle mooie momenten die ik heb beleefd. Alle plekken waarop ik dit had kunnen zien. Alle plaatsen waarop ik Dit heb gezien. Gevoeld. Dit moment was af. Hier. Nu. Niets. Life can be so Good. Just this. Just be.

Unravel

Het is vochtig op het eiland. Of eigenlijk Over het eiland. Er hangt mist, mist en nog eens mist. 's Ochtends tot 's avonds. Zou het daar door komen dat het in mijn hoofd ook wat mistig aanvoelt? Wat klammig?! Een massa van gedachten met elkaar verkleefd. Hoe haal je een natte spons nog bruikbaar uit elkaar? Het gaat me lukken. I am sure.

Daarbij moet ik denken aan een fantastisch nummer van Bjork. Unravel! Deze tekst is briljant. Zou willen dat ik hem zelf had bedacht. Bij deze de tekst;

"Unravel"

while you are away
my heart comes undone
slowly unravels
like a ball of yarn
the devil collects it
with a grin
our love
in a ball of yarn

he'll never return it

so when you come back
we'll have to make new love

Uil

Genoeg te vertellen maar nog even niets te melden.

Ken je dat? Het moet bezinken. Net als bij het ouderwetse koffie zetten met filter. Boven wordt het water op de koffie geschonken. Daarna moet het water door de koffie/filter om uiteindelijk in de koffiepot als 'koffie', drinkbaar, terecht te komen. Nou, in dat proces zit ik momenteel.. Als de koffie klaar is hoor je het ;-))

Vandaar deze uil, van mijn dochter. Wijs. Wijsheid.

Herfstlicht

Herfstlicht en weinig woorden.. Lekker stil.

Copyright

Ik ben bezig met hoe je copyright op je werk hebt, vasthoudt, behoudt. Ik ben het nog aan het uitzoeken/uitvinden. Misschien niet handig om hier te vermelden. Maar dat is hoe het is. Ergens moet je met je werk, ook je geld verdienen. Alles wat ik op facebook plaatst en wat ik hier op mijn blog aan werk, foto's laat zien is onder copyright. Je kunt het bestellen.

Een interessante zoektocht ook.

Dat is weer super van een collega van mij....zij heeft uitgezocht hoe ik via 'mijn Mac' copyright op mijn foto's kan zetten. Dat vind ik persoonlijk echt fantastisch. Meegedacht. En lief. Al klinkt dat misschien wat tuttig.

Geleidelijk aan. Langzaam maar zeker. Kom ik er wel.

Zijn daar niet een aantal filosofieen, gedachten op gebaseerd? De weg er naar toe. Dat is waar het om gaat. Heb ik in mijn gedichtenbundel Zeevan Ruimte, 2005, staan. "Tussen beginnen en ophouden is een tijd die ergens voor staat (A.H. Almaas). Zo is het.

Today

One way to go, one way back.

In 'cognito' in Utrecht geweest. Ja dat moet ik toegeven. Een beetje ontheemd. Uit de richting. Maar man, wat was ik thuis.

Yesterday

Rain down on me

Het blijft donker, en is regenachtig met veel wind. Tegenwind. Soms kan ik er best om lachen. Lach ik het weg. Dan weer lach ik ook, maar met kiespijn. Wat een takkewind. Zwaar kl...! Maar wat blijft je anders over dan door te trappen. En ach, ergens moet je dan stellen dat het een moment was.

Deze foto was ook een moment. Een moment in Sri Lanka. Aan de Oostkust, door oorlogsgebied. Mensen die alles hadden opgebouwd, om vervolgens weer volledig verlamd te worden door de oorlog. Alles vernietigd. Alles verwoest.

Wij zagen de kogelgaten, bominslagen, alles was zichtbaar. Opbouw, afbreuk en wederopbouw.

Dit paar was nieuwsgierig naar ons. Waarom wij daar waren, wat wij daar deden. Vaak als ik tegenslag ervaar, of denk dat ik niet vooruitkom. Denk ik hier aan. Aan Sri Lanka. Aan de mensen met 'de goede moed'. Aan de regen die, toch wel, valt. De zon die daarna, de blik weer verlicht. Aan licht. Aan moed. Aan wil.

Hold on to Your Dreams

Blijf altijd dromen. Dat is wat ik doe. Maar mijn dromen waar maken, dat doe ik ook zo nu en dan. Als iets dan werkelijkheid wordt, is het helemaal euforie. Er valt altijd genoeg te bedenken, te willen, te doen en te laten uitkomen. Echt. Do dream, do make them come true.

Daar moet ik zeker bij deze, laatst door mij gemaakte foto, aan denken.

Even bij de orde van de dag. Het regent hier pijpenstelen. Het hoost. Het stormt. Ach ja. Dat waait wel weer over..

Habour

Habitat

Habitat. Ik vind het een exotisch woord. Slaat misschien wel helemaal nergens op. Maar ik vind dat. Het klinkt oosters. Van verre landen. En dat is juist zo leuk, want wiki zegt over Habitat het volgende;

Een habitat (van het Latijn voor "het bewoont") omvat de plaatsen waar een bepaald organisme voorkomt, doordat de abiotische factoren en biotische factoren van die plaatsen voldoen aan de eisen en toleranties die het organisme stelt om te kunnen overleven, groeien en voortplanten. ...

Mijn habitat is schijnbaar nogal groot. Ik voel mij best snel thuis en schijnbaar zijn de factoren voor mij overal goed?!
Veelvuldig verhuist, volgens mij geen zichtbare problemen aan overgehouden en nog steeds mag ik graag ergens anders komen. Dus mijn habitat is misschien wel de wereld. Al Kan ik plekken bedenken waar ook ik niet goed op mijn plek zou zijn..

In het hotel zie ik dat mensen hun plek willen veroveren, eigen maken. Zich thuis willen voelen. Ze schuiven met het meubilair, ze nemen dingen van huis mee, ze leggen schelpen in de vensterbank. Ze willen het zich eigen maken. Met andere woorden, als het niet hun habitat is maken ze het wel hun plek.
Van mensen die veel onderweg zijn, reizen, wordt vaak gezegd dat zij rusteloos zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Uit persoonlijke ervaring. Ik vind het een pre om mij aan te kunnen passen, op m'n plek te zijn. Waar dan ook. Ik vind onderweg zijn juist prettig om echt te leven. Als ik straks in mijn kist lig, dan heb ik al mijn eigen plekkie. Waar niets meer aan te schuiven valt.

Maar goed, er zijn ook mensen die extreem vasthouden aan hun eigen habitat. Woonomgeving. Respecteer ik. Kan ook niet anders. Misschien heeft het te maken met in welke habitat je opgroeit. De mijne was extreem sterk en veilig. Ik durfde te springen. Wetende dat ik weer werd opgevangen. En dat is ook een godsgeschenk. 

(Deze 'vervangt' 2 november. Niet dat mensen weer denken dat ik spijbel ;-) Maar soms weet ik niet waar ik de tijd vandaan moet halen. De tijd om het te posten, bedoel ik dan. Zoals gezegd, het internet werkt niet altijd, overal. Zelfs niet in deze moderne tijd. Wat een tuttige zin.. die laatste. )

Amazing colours

Je kunt zeggen wat je wilt, maar zo'n eiland is verre, echt verre van saai. De kleuren vliegen je om de oren. De geuren nemen je de adem. Het geluid.. Uhm het geluid... Tja, er is eigenlijk niet zo veel geluid. Behalve dat van de landbouwmachines, de bladblazers (schijnt een hobby te zijn, die overgaat van ouder op kind), de grasmaaimachines (die waar je op kunt zitten, schijnt nogal opwindend te zijn..), de vogels, de zee, en de sterke wind. Als die waai, hou je dan maar vast. Je denkt dat het dak eraf waait. Je hangt met je fiets in de wind. Bang dat de windvlaag ineens weg is, en jij omvalt.

Goed, ik draaf weer door. Eigenlijk is er niet zo veel geluid. Maar wel heel veel te zien. Als je het wilt zien. En dat wil ik.

Wireless in the trein

Bij mij is het bijna in alle gevallen meer dan less. Noppes, niets, of te wel bij mij werkt dat ding zelden tot niet. Uit frustratie probeer ik het tegenwoordig niet eens meer. Bespaart mij het vloeken omdat het f#@k internet niet pakt. Vandaar dat ik nu op mijn Mac aan het typen ben, om het thuis de ‘deur’ uit te doen.

Je hebt van die treinritten die eindeloos zijn. Van gezelligheid, drukte, leedvermaak, genoeg te kijken, of, zoals deze, omdat het verdomde saai is. Grijze dag, stille mensen, en mijn internetverbinding komt niet tot stand.

Mijn hoofd bomvol dingen die ik wil doen, moet doen of ga doen. Soms heb ik het idee dat alles dat ik wil niet in een leven past. Maar helaas zit er bij dit abonnement geen verlenging. Het is alles of niets. Aanpakken, grijpen, vasthouden, loslaten en doorgaan. I Love it.

Mijn gedachtegang is dus eigenlijk ook een soort van wireless. En deze verbinding werkt altijd! Of eigenlijk meer een soort van fotostream. Alles maar dan ook alles komt rechtstreeks binnen. Al sla ik maar een beperkt aantal dingen op. Soms popt er een oud beeld op. Stof ik dat ff af, en blaas het nieuw leven in.  Less is more!

Het hangt..

Bij Risje in Hollum (Oranjeweg 13) geweest. Even wat impressie foto's gemaakt. Want het werk hangt daar nu ook. In elk geval zes van de twaalf lijsten. Er moet nog een kaartje bij met mijn naam en de prijs, uiteraard..

Komt allen, het gaat om zes, max 12 lijsten met foto's, pen/soft-krijt tekeningen. Dus wees er snel bij.. Kom sowieso allen naar de Kunstmaand op Ameland!