Gisteren zijn door de storm alle gedachten mijn hersenpan uitgewaaid. Vandaar dat ik niet heb geschreven. Maar onder mijn dekbed op de bank een boek heb gelezen.
's Middags zeilde ik met mijn dochter op de fiets naar mijn zus. Ik vond het levensgevaarlijk op de weg. Moest mijn kop er bij houden. Voor op de fiets, voor het zitje, zit een windscherm. Wat deze middag fungeerde als zeil. Dat merkte ik tijdens de eerste etappe van de fietstocht. Trappen was niet nodig. We kwamen van zelf vooruit.
Als vanaf de zijkant de wind aan kwam razen moest ik alles bijsturen om op de weg te blijven. Geen zin om in de sloot te eindigen.
We zijn wel bij mijn zus en familie gebleven om ons een tweede horror tocht, in het donker, terug te besparen.
's Middags zeilde ik met mijn dochter op de fiets naar mijn zus. Ik vond het levensgevaarlijk op de weg. Moest mijn kop er bij houden. Voor op de fiets, voor het zitje, zit een windscherm. Wat deze middag fungeerde als zeil. Dat merkte ik tijdens de eerste etappe van de fietstocht. Trappen was niet nodig. We kwamen van zelf vooruit.
Als vanaf de zijkant de wind aan kwam razen moest ik alles bijsturen om op de weg te blijven. Geen zin om in de sloot te eindigen.
We zijn wel bij mijn zus en familie gebleven om ons een tweede horror tocht, in het donker, terug te besparen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten