De onbekende reis van de sleutel. Dat is het. Een sleutel die een reis maakt, vraag je je af? Ja, voor mij is het dat.
Rond 11 oktober, in de vroege ochtend, denk ik mijn huissleutel nog in mijn zak te hebben gestopt. Omdat ik onverwachts bij mijn ouders logeer vertrek ik via mijn eigen huis, naar het werk. Bij mijn huis aangekomen kan ik de sleutel nergens meer vinden. Heel vreemd. Mijn moeder regelt een reserve sleutel bij de huisbaas. Ik zoek een week lang onder tapijt, vreemde hoekjes, onder stoelen en banken. Struin de straten af. Op zoek naar de sleutel die ik nog vast heb gehad. I am sure, about that.
Toch blijft hij onvindbaar.
Tot afgelopen dinsdagochtend. Daar ligt hij ineens. Op de houten tafel voor de deur van de keuken, bij de zaak. Ik beging mijn verstand te verliezen. Denk ik. Waar komt die sleutel nou vandaan? Roestig. Maar hij lijkt er echt op.
Ik stop de sleutel in een glas met cola om hem van de roest af te helpen. Tot, een uur later, gasten van het hotel hun sleutel kwijt zijn. En ik denk, het voelt niet zo maar waarschijnlijk zal de sleutel in de cola-wekend dan wel van hen zijn. Toeval.
De dag erna kom ik op de zaak, mijn collega zegt eigenlijk als een van de eerste dingen..je bent jouw sleutel gister vergeten. Je was al weg. Maar hij ligt nog steeds in de week.
Hij zag er prachtig uit. Stralend. Roest-vrij.
Opgetogen ben ik die dag naar huis gefietst, en het was een genot om hem in het slot te steken. Het leek wel een weekend show. Als de sleutel past mag je met de desbetreffende auto naar huis. Hij past.
Maar het blijft vreemd. Waar heeft die sleutel de afgelopen 4 weken gelegen? Toch niet vlak voor mijn neus?
Rond 11 oktober, in de vroege ochtend, denk ik mijn huissleutel nog in mijn zak te hebben gestopt. Omdat ik onverwachts bij mijn ouders logeer vertrek ik via mijn eigen huis, naar het werk. Bij mijn huis aangekomen kan ik de sleutel nergens meer vinden. Heel vreemd. Mijn moeder regelt een reserve sleutel bij de huisbaas. Ik zoek een week lang onder tapijt, vreemde hoekjes, onder stoelen en banken. Struin de straten af. Op zoek naar de sleutel die ik nog vast heb gehad. I am sure, about that.
Toch blijft hij onvindbaar.
Tot afgelopen dinsdagochtend. Daar ligt hij ineens. Op de houten tafel voor de deur van de keuken, bij de zaak. Ik beging mijn verstand te verliezen. Denk ik. Waar komt die sleutel nou vandaan? Roestig. Maar hij lijkt er echt op.
Ik stop de sleutel in een glas met cola om hem van de roest af te helpen. Tot, een uur later, gasten van het hotel hun sleutel kwijt zijn. En ik denk, het voelt niet zo maar waarschijnlijk zal de sleutel in de cola-wekend dan wel van hen zijn. Toeval.
De dag erna kom ik op de zaak, mijn collega zegt eigenlijk als een van de eerste dingen..je bent jouw sleutel gister vergeten. Je was al weg. Maar hij ligt nog steeds in de week.
Hij zag er prachtig uit. Stralend. Roest-vrij.
Opgetogen ben ik die dag naar huis gefietst, en het was een genot om hem in het slot te steken. Het leek wel een weekend show. Als de sleutel past mag je met de desbetreffende auto naar huis. Hij past.
Maar het blijft vreemd. Waar heeft die sleutel de afgelopen 4 weken gelegen? Toch niet vlak voor mijn neus?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten