Taking Risks

Risico nemen, zo voelt het een beetje. Ik zit midden in het zoeken van een nieuwe baan. Of misschien wel nieuwe weg. Dingen hangen met elkaar samen. Misschien moet ik het niet te moeilijk maken. Maar om te doen wat je hart je ingeeft, en daarnaast het commentaar wat dit van buitenaf oplevert, voelt als het nemen van risico. Wat zijn de kosten en de baten? Wat gaat mee, en wat blijft achter?

Het voelt voor mij als een compleet nieuw terrein waar op ik loop te struinen. Op zoek naar houvast. Tastend zoek ik mijn weg. Het ene moment zeg ik volmondig 'ja dit is waar ik voor kies'. Dit voelt goed. Terwijl ik het volgende moment door de grond kan zakken van onmacht. Dit is nieuw voor mij. Ik weet dat ik iemand ben die aanpakt. Niets uit de weg gaat. Maar het voelt nu heel kwetsbaar. Ik moet 'all the way' om een droom waar te maken. Dus spring ik van steen naar steen. Hops ik mij een weg van hier naar daar. Waar daar ook mag zijn.. Want een rechte weg heeft vele zijwegen. Het is een kwestie om uit het doolhof aan ideeën, verlangens en mogelijkheden te komen. Maar ik weet...als dat lukt, is dat een mega boost aan energie. Here I go again!

Explosie van energie

Het zijn de kleuren die je bij de strot grijpen. Meetrekken in een explosie van energie. Je ontkomt er gewoon niet aan. Lezend voor het raam, zo rond half zes, kijk ik op, en word meegezogen. Achter de silhouetten is de lucht hemelsblauw. De voorwerpen zelf lijken lichtgevend. Als omgeven door fosfor. Deze omgeving nodigt uit tot nadenken, peinzen, mijmeren, dichten, schilderen en fotograferen. No way out. Of je wilt of niet je brein wordt actiever. Leent zich in ene uitstekend voor creatieve uitspattingen. Het borrelt. Het bruist. Gaat met je aan de haal.

Het lijkt of je tien dingen tegelijk kunt doen. Of eigenlijk doe ik momenteel meerdere dingen tegelijk. Ik type, terwijl ik een minuut geleden aan het lezen was. Ik heb allerlei wilde plannen die nog uitvoerbaar moeten worden gemaakt. Mijn aandacht blijft bij de wonderbaarlijke kleurenpracht. In de ochtend, middag en avond. Zelfs ’s nachts staan de sterren anders. Je kunt ze haast aanraken. Hun licht is zo sterk, helder en ze schijnen binnen handbereik.

Na drie weken afwezigheid. Maakt mijn hart een vreugdedans. Begint de energie al toe te nemen als je naar de boot toe rijdt. Net of je de zeelucht al ruikt. De golven komen aanrollen. De meeuwen boven je hoofd cirkelen met hun krachtige geluid. Je ontspant. Tegelijk ben je gespannen. Kan het je niet snel genoeg gaan. Voet op het eiland te zetten.

Dat kan ook komen door de dromen die weer aan je voorbijtrekken. Van toen je kind was. En de vuurtoren een lichtbundel was, die ’s avonds om de zoveel tellen langs je raam trok. Het knarsen van het schelpenpad waar je met de fiets keihard van een duin reed, met je voeten van de pedalen. De wind door je haren. De tijd waarin windkracht acht net een muur was. Waar je maar niet doorheen kwam. Tevens blies hij je ogen vol zand van het strand. Waardoor je niets kon zien. Dat je in de bolderkar mocht zitten. Verscholen onder de jas van je vader. Terwijl je zo nu en dan toch probeerde over de rand van de bolderkar te kijken, om te zien of je er al bijna was. Bij het immens brede en lange strand. Dichtbij de zee. De schelpen. En de hoge golven die je gek maakten van verlangen. Om je dromen te doen uitkomen. Om je dromen zo dicht mogelijk bij jezelf te houden.

Kortom hoe je het ook went of keert. Jong en oud, en alles daar tussen wordt meegezogen in de energie die hier leeft. Puur Ameland. Tot de kern.

Je wordt er mee 'besmet'

Waar je mee omgaat 'bestuift' je op de een of andere manier. Je wordt beinvloed. Gewild of ongewild. Ik moet meer werken met lagen. Daar ben ik volop mee aan de gang. Letterlijk maar ook in mijn hoofd. Kijkend naar het schilderij in kwestie. 

Als je ergens een eind resultaat ziet lijkt het soms zo eenvoudig. Dat doe ik wel even.. Maar nu ik aan de slag ben gegaan zie ik met regelmaat de bomen door het bos niet meer. Te veel of te weinig. Dan zet ik 1 streep en verandert mijn hele beeld. Af en toe helemaal niet naar tevredenheid. En dan kijk ik met verwondering dat 1 'lullig' streepje zo een impact heeft op het totaal.

Mijn dochter heeft de smaak ook te pakken. Dat is prachtig om te zien. Samen te schilderen. Ik ben benieuwd wat er van blijft hangen. In de toekomst.

Different Layers

Een inspirerend weekend. Zaterdag bij Bea van Twillert geweest. Een lange ochtend, doorgetrokken naar de middag, gewerkt om onderlagen aan te brengen op mijn doek (120 bij 120 cm). Ik heb nu een doek met onderlagen waar het echte werk nog op moeten worden aangebracht. Interessant. Aangezien ik vaak gewoon begin op een wit vlak.

Is hier een parallel naar mijn leven? Zolang als ik leef begin ik met een wit vlak. Terwijl er genoeg onderlagen zijn aangebracht. So to speak. Ik ben niet bleu, ik ben niet naïef. Maar hou er van om telkens, niet met alles, blanco te beginnen. Het is verrassend. 

Toch was deze ervaring ook heel verrassend. Vooral toen ik in de avond moest constateren dat mijn doek best donker was. Goed, hier had Bea mij al over vertelt. Van donker naar licht werken.

Een vervolg afspraak staat. Thuis al aan de slag gegaan met mijn nieuwe inzichten. Het resultaat komt vast ergens te sprake, de komende weken. Het inzicht heeft mij op meerdere vlakken aan het werk gezet. Ook 'so to speak'.