Explosie van energie

Het zijn de kleuren die je bij de strot grijpen. Meetrekken in een explosie van energie. Je ontkomt er gewoon niet aan. Lezend voor het raam, zo rond half zes, kijk ik op, en word meegezogen. Achter de silhouetten is de lucht hemelsblauw. De voorwerpen zelf lijken lichtgevend. Als omgeven door fosfor. Deze omgeving nodigt uit tot nadenken, peinzen, mijmeren, dichten, schilderen en fotograferen. No way out. Of je wilt of niet je brein wordt actiever. Leent zich in ene uitstekend voor creatieve uitspattingen. Het borrelt. Het bruist. Gaat met je aan de haal.

Het lijkt of je tien dingen tegelijk kunt doen. Of eigenlijk doe ik momenteel meerdere dingen tegelijk. Ik type, terwijl ik een minuut geleden aan het lezen was. Ik heb allerlei wilde plannen die nog uitvoerbaar moeten worden gemaakt. Mijn aandacht blijft bij de wonderbaarlijke kleurenpracht. In de ochtend, middag en avond. Zelfs ’s nachts staan de sterren anders. Je kunt ze haast aanraken. Hun licht is zo sterk, helder en ze schijnen binnen handbereik.

Na drie weken afwezigheid. Maakt mijn hart een vreugdedans. Begint de energie al toe te nemen als je naar de boot toe rijdt. Net of je de zeelucht al ruikt. De golven komen aanrollen. De meeuwen boven je hoofd cirkelen met hun krachtige geluid. Je ontspant. Tegelijk ben je gespannen. Kan het je niet snel genoeg gaan. Voet op het eiland te zetten.

Dat kan ook komen door de dromen die weer aan je voorbijtrekken. Van toen je kind was. En de vuurtoren een lichtbundel was, die ’s avonds om de zoveel tellen langs je raam trok. Het knarsen van het schelpenpad waar je met de fiets keihard van een duin reed, met je voeten van de pedalen. De wind door je haren. De tijd waarin windkracht acht net een muur was. Waar je maar niet doorheen kwam. Tevens blies hij je ogen vol zand van het strand. Waardoor je niets kon zien. Dat je in de bolderkar mocht zitten. Verscholen onder de jas van je vader. Terwijl je zo nu en dan toch probeerde over de rand van de bolderkar te kijken, om te zien of je er al bijna was. Bij het immens brede en lange strand. Dichtbij de zee. De schelpen. En de hoge golven die je gek maakten van verlangen. Om je dromen te doen uitkomen. Om je dromen zo dicht mogelijk bij jezelf te houden.

Kortom hoe je het ook went of keert. Jong en oud, en alles daar tussen wordt meegezogen in de energie die hier leeft. Puur Ameland. Tot de kern.