Stormachtig

Opluchting, toen net het weer op het nieuws voorbij kwam. " In de kustprovincies, gisteravond, stormachtig. Windkracht 9 en soms zelfs 10". Ooooh, dacht ik, lag het toch niet aan mij. Gister rond 20.30 op de fiets van Nes naar Ballum. Ik had het gevoel dat ik mee deed aan de Dakar rally. Zonder snelheid, dat wel.. Maar ik hing letterlijk in de wind. Op links, daar kwam de wind vandaan. Ik was bang dat als de wind zou gaan liggen dat ik om zou vallen. De wind hield mij tegen, en tegelijk overeind. Het was een barre tocht in het donker, zag amper een hand voor ogen. Naast wind striemde de regen keihard in mijn gezicht. Als ik eenmaal bezig ben en het ritme te pakken heb, kan ik er eigenlijk best bij lachen.
Maar ik zag mezelf al met Liv, in de ochtend om 07.00. Het windscherm, voor het kinderzitje, in plaats van verticaal horizontaal (plat). De regen als een waterval van ons af druipend, nadat we gepeeld zouden zijn in het gezicht. Hm. Minder vooruitzicht.
Zeg mijn vader, "tja dat wist je van te voren". Inderdaad je kunt je geestelijk alles voorstellen, maar de uitwerking kan net wat pittiger uitvallen. En trouwens angst, is geen graadmeter!