Je neemt je ritme mee waar je ook gaat.. Althans dat is wat ik merk. Jullie gaan er waarschijnlijk van uit dat ik me hier dood verveel?! Niets is minder waar. Ik ben kapot. Uit m'n ritme. Druk met de dagelijkse beslommeringen. Net als overal waar je komt. Je een soort van vervalt in gewoonte (je houvast?). Als je 39 jaar, de meeste dagen, je leven op een zelfde wijze indeelt.
Vaak duurt het niet lang voordat ik het ritme weer te pakken heb. Ik krijg met regelmaat te horen dat ik het misschien gewoon niet allemaal tegelijk moet willen. Tijd nemen. Dus ik neem de tijd, en kijk om me heen. Maar vooral probeer ik op te nemen, vast te leggen.
Ik ben niet zo'n heikneuter die met de regenlaarzen voor dag en dauw in de duinen gaat liggen om de vogeltrek te spotten. Mijn bed is veel te lekker. Maar je ontkomt hier echt niet aan de schoonheid van de natuur. Die kleuren, geuren, de wind en de geluiden (of de stilte).
In elk geval ben ik nog bezig met in mijn ritme komen. De lucht, het fietsen en het lichamelijke werk maken dat ik minder romantisch aan m'n boek aan het schrijven ben. En nog minder aan het schilderen. Voor mijn geest is het wel fantastisch. Ik maak overuren qua gedachten en ideeen. Als ik dat allemaal in 4 maanden wil uitwerken dan mag ik de dagen wel langer maken. Goed. Het ritme zit er aan te komen. Het feit dat mijn stukje voor het blog al langer is dan de week ervoor, stemt mij positief. Misschien dat ik dat boek dan op de laatste dag ineens schrijf.
Voor mensen die mij volgen, een opmerking wilden plaatsen en dat vervolgens niet konden..het schijnt nu wel te kunnen. Dus doe het gerust!
Vaak duurt het niet lang voordat ik het ritme weer te pakken heb. Ik krijg met regelmaat te horen dat ik het misschien gewoon niet allemaal tegelijk moet willen. Tijd nemen. Dus ik neem de tijd, en kijk om me heen. Maar vooral probeer ik op te nemen, vast te leggen.
Ik ben niet zo'n heikneuter die met de regenlaarzen voor dag en dauw in de duinen gaat liggen om de vogeltrek te spotten. Mijn bed is veel te lekker. Maar je ontkomt hier echt niet aan de schoonheid van de natuur. Die kleuren, geuren, de wind en de geluiden (of de stilte).
In elk geval ben ik nog bezig met in mijn ritme komen. De lucht, het fietsen en het lichamelijke werk maken dat ik minder romantisch aan m'n boek aan het schrijven ben. En nog minder aan het schilderen. Voor mijn geest is het wel fantastisch. Ik maak overuren qua gedachten en ideeen. Als ik dat allemaal in 4 maanden wil uitwerken dan mag ik de dagen wel langer maken. Goed. Het ritme zit er aan te komen. Het feit dat mijn stukje voor het blog al langer is dan de week ervoor, stemt mij positief. Misschien dat ik dat boek dan op de laatste dag ineens schrijf.
Voor mensen die mij volgen, een opmerking wilden plaatsen en dat vervolgens niet konden..het schijnt nu wel te kunnen. Dus doe het gerust!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten