Lighthouse

Als kind ben ik vaak met mijn ouders naar Texel geweest. Een huisje tegen de duinen aan. Je kon door de duinen via een zandpad naar het strand lopen. Soms ging dit met gemak, vaak met tegen wind. De wind die zand in je gezicht blies. De geur van de zee naar je toe bracht. Je schoenen vol met zandkorrels, die je tegenkwam als je je schoenen thuis uittrok.
's Avonds lagen we in krakende stapelbeden. Van ijzer, met een 'lattenbodem' van gaatjes. Zodat je degene die boven je lag de lucht in kon duwen. En we lagen onder wollen dekens tegen de kou.
Ik wilde altijd in de kamer waar je 's avonds en 's nachts de vuurtoren kon zien. Het licht van de vuurtoren dat met tellen steeds terug keerde.Het geeft een veilig gevoel, het is rustgevend.

Ook hier op het eiland zie ik het als een baken. Mooi hoe de toren als maar groter lijkt te worden als je dichterbij komt. De kleur die afsteekt tegen de blauwe, of grijze lucht. Vandaag een tekening gemaakt door mij, van hem.. Light my fire!