Hier, op het werk, is het aftellen van de laatste dagen begonnen. Zelf heb ik er vier maanden van meegedraaid en ik ben nu al een soort van opgedraaid. Wat een hectiek. Altijd inspringen, meebuigen en ombuigen. Niets is wat het lijkt. Geen dag is hetzelfde. Schakelen. Als het plan van de dag er ligt, moet je er rekening mee houden dat het binnen een zucht anders is. Ondertussen kan ik er mee uit de voeten. Maar vermoeiend is het wel.
Dat blijkt o.a. uit de volgende foto. Mijn baas is totaal gesloopt. Hij jakkert, samen met mijn zus, al sinds een jaar of zeven door. Ik heb respect voor hen. Zou ik het kunnen? Ik denk van wel. Zou ik het willen? Liever niet.
Dat neemt niet weg dat ik met bewondering en soms verwondering kijk naar hun buigzaamheid, hun veerkracht en liefde voor hun werk. Chapeau!
P.S. Dit is een momentopname.
Dat blijkt o.a. uit de volgende foto. Mijn baas is totaal gesloopt. Hij jakkert, samen met mijn zus, al sinds een jaar of zeven door. Ik heb respect voor hen. Zou ik het kunnen? Ik denk van wel. Zou ik het willen? Liever niet.
Dat neemt niet weg dat ik met bewondering en soms verwondering kijk naar hun buigzaamheid, hun veerkracht en liefde voor hun werk. Chapeau!
P.S. Dit is een momentopname.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten