In the park

Je moet je dag doorkomen. Denk je...Vroeger smeerde oma mijn boterhammen. Nu smeer ik de boterhammen voor oma. Vroeger kookte oma het eten. Nu kook ik het eten en snij het vlees in kleine stukjes. Ik zit met mijn iphone en Mac. Terwijl oma mij het ene na het andere verhaal over haar verleden vertelt. Ik denk, wat hebben wij het mega, extreem, ultiem makkelijk tegenwoordig. Oma had vroeger weinig moeite met kiezen van haar kleding voor die dag. Ze had precies genoeg kleding voor 1 week. Het enige paar schoenen ging naar de schoenmaker, als er geld voor was. Werd versleten tot op de inlegzool.
Ik loop door de stad waarin mijn moeder opgroeide. En probeer mij voor te stellen hoe dat moet zijn geweest. Had zij gedachten als ik terwijl zij door deze straten slenterde? Wat waren haar dromen?

Met oma rommelen we in de schoenendoos waarin zij haar laatste foto's heeft bewaard. Haar verleden. Momenten van geluk. Herinneringen. Gevoelens waarvan ik niet weet. Ze kan niet meer stoppen met vertellen. Die en die, ook die wordt erbij gehaald. Sommigen ken ik, anderen niet. Maar het is heerlijk om hier in haar woonkamer te zitten. Haar te horen ratelen. Mee te gaan in haar verleden.

Zo slenter ik met mijn dochter door het park. Het park waar mijn oma soms met mijn moeder aan de hand liep. Het park waar mijn moeder mij mee naar toe nam.